رشد موسسات نیکوکاری کوچک

انعطاف­‌پذیری و چندبعدی عمل کردن، یکی از مسائل کلیدی و مهم در بسیاری از موسسات نیکوکاری کوچک است. این موسسات علاوه بر کارهای مهمی که برای جامعه انجام می‌­دهند، به سرمایه‌­گذاری مالی و پشتیبانی مدیریت نیاز دارند تا به آنها کمک کند انعطاف‌­پذیر باشند و بتوانند در شرایط استرس‌زا واکنش مناسب و محوری نشان دهند.

به گزارش Charities Aid Foundation موسسات کوچک برای دستیابی به تاثیرگذاری در جامعه، معمولا بر حمایتی که از بخشش­‌ها و سخاوتمندی عمومی دریافت می­‌کنند، و همچنین تمایل کارکنان و داوطلبان برای کمک­‌های بیشتر به سازمان، تکیه دارند. مردم (و بسیاری از خیرین بزرگ) معمولا تمایلی ندارند برای «هزینه­‌های اصلی» یا «هزینه­‌های بالاسری» پول پرداخت کنند و بیشتر ترجیح می‌­دهند حداکثر مبلغی که امکان‌­پذیر است، صرف انجام مستقیم کارهای خیریه شود.

اما کاملا قابل ­درک است که نتیجه ناخواسته و ناخوشایند این نوع تامین سرمایه این خواهد بود که موسسات نیکوکاری همیشه برای تامین سرمایه امور جاری در موسسه در مضیقه خواهند بود و مدیران این موسسات با مسئولیت‌­های نامناسب و کمبود زیرساخت‌­ها، دست به گریبان خواهند بود. یعنی حتی کوچکترین بحرانی از جمله مرخصی بلندمدت یکی از اعضای کلیدی به دلیل بیماری، می‌­تواند آنها را به زانو درآورد.

بنابراین عجیب نیست که موسسات کوچکی که با موفقیت پول جمع‌­آوری کرده و صرف خدمات خیریه می­‌کنند، همچنان در معرض خطر بسته شدن قرار داشته باشند، زیرا نمی‌­توانند هزینه­‌های لازم برای انجام امور روزمره خود را تامین کنند؛ هزینه‌­هایی مانند اداره موسسه، بیمه، و پشتیبانی از منابع انسانی برای تامین نیازهای کارکنان.

وقتی از افرادی که به موسسات نیکوکاری­ کمک می­‌کنند، می­‌پرسیم از نظر آنها یک موسسه خوب چگونه است، معمولا پاسخ­‌هایی از این دست می‌­شنویم: موسساتی که امنیت و حفاظت بسیار قوی دارند، به خوبی اداره می‌­شوند، گزارش­‌های شفافی منتشر می­‌کنند و مدیریت مالی آنها با احتیاط انجام می‌­شود. اما اینها دقیقا همان «هزینه‌­های اصلی» یا «بالاسری» هستند که اغلب خیرین تمایلی به تامین آنها و پرداخت پول برای آن ندارند. اگر جامعه از کارهای باکیفیت و قابل اطمینانی که توسط این موسسات انجام می‌­شود، سود می­‌برد، لازم است در آنها و پروژه­‌هایشان سرمایه‌­گذاری شود.

یک موسسه نیکوکاری برای اطمینان از ماندگاری برنامه‌­های خود باید بتواند برنامه‌­ها را با دقت و قوت سازماندهی کند و این کار با تامین سرمایه از منابع مختلف امکان‌­پذیر است. موسسات کوچک اغلب با شور و اشتیاق تعداد کمی از افراد فداکار و علاقه­‌مند به انجام کار خیر، آغاز به کار می­‌کنند و به تدریج رشد می­‌کنند. اما با وجود اینکه ممکن است بودجه و دسترسی آنها بیشتر شده باشد، اغلب مواقع زمان یا فرصت کافی برای درک موقعیت رو به رشد خود را ندارند تا متوجه شوند لازم است همسو با مقاصد خیری که دارند، خودشان نیز رشد کنند.

در واقع آنها به مدل‌­های همیشگی یا شیوه­‌های همیشگی کار کردن تکیه دارند که قبلا و زمانی که موسسه کوچکی بودند، به خوبی جواب می‌­داد، اما با رشد آنها، دیگر برایشان مناسب نخواهد بود. مدیران موسسات اغلب عنوان می‌کنند، به دلیل تمرکز بر سلامت سازمانی یا سرمایه‌­گذاری در خود سازمان، احساس گناه می‌­کنند، با وجود اینکه می­‌دانند همین کارها موجب رشد بیشتر موسسه­‌شان خواهد شد. آنها سخت تلاش می­‌کنند تا جایی که امکان دارد کارآمد باشند، زیرا مردم به آنها پول می­‌دهند تا «کار انجام دهند» نه اینکه صرفا نظر بدهند.